Strijd is vorm van wrijving. Noodzakelijk om meer tot je zelf te komen. Het is ook vorm van “ego – strelen” door het “ik”. Tenslotte is het “ik” via het ego de vormgeving van het zelf hier in het aardse. Zonder wrijving wordt niets geleerd en kan liefde niet veruiterlijken in de vorm.
Strijd met woorden, toonzetting, haatdragendheid, verwijten en beschuldigingen zijn niets meer dan uitingen van eigen strijd met en in zich zelf weerspiegelend. Het is innerlijke strijd tussen het wezenlijke met de vorm als vertoning van macht, van begeerte, van hebzucht, jaloezie, eer, roem, status, illusie, bekordingen en/of frivoliteit. Het vindt plaats op het innerlijke strijdveld.
Het creëert onrust, ruis en rook indien het naar buiten is geprojecteerd en niet innerlijk wordt gezien en opgelost.
Het mist namelijk verbinding, het mist grondslag, het mist de strijdloze Ene in het midden, het Zelf, het leven van en uit Liefde.
Zie dat door strijd je je zelf mee buitenspel zet door het Licht te schuwen.
Inzicht, hierzien van visie, doorleven en doorschouwen zorgt dat de (on)redelijkheden van gedachtenvormen maximaliseren en breken. Dat is op het punt waarbinnen gedachtenvormen het zelf veroordelen en beperken : het innerlijke strijdveld. De vaten (lees : dachtenvormen) breken waardoor Licht en Liefde het lagere denken zal verheffen en oplossen. Zo komt ontsluiting van de ontstane sluiers met ruimte voor openbaringen. Zich zelf uitgedrukt van leven gaat zo door de gebieden heen tot het punt van de dood: het punt waar de gedachtevorm breekt, het vervallen van een gedachtenvorm, vervallen van een illusie, is een sluier dat wordt opgetrokken en wat een openbaring en ruimte geeft.
Tevens zal het leven overvloedig stromen door alle vlakken, niveaus en aspecten van deze openbaringen. Met het optrekken van de sluier, zal de openbaring komen, de ervaarde ruimte van deze mens toe nemen en het zaad voor de volgende openbaring worden gepland. Dit proces van ontwikkelen (afwikkelen van het niet-zelf) en groeien (van het zelf met verwerkelijken) gaat eindeloos door totdat de mens volledig en volkomen is.
In dit proces zal eerder het punt worden bereikt dat de mens zijn eigen innerlijk strijdveld onder ogen gaat zien en anders gaat handelen: het stopt met betekenis aan te geven en laat het wezenlijke leidend zijn.