Bij depersonalisatie ervaart iemand zich zelf of het eigen lichaam als onwerkelijk, alsof iemand zich zelf van buitenaf bekijkt, of lichaamsdelen voelen vreemd. Depersonalisatie wordt ook derealisatiestoornis genoemd door de medische wereld. Dit is merkwaardig aangezien de mens met depersonalisatie of derealisatiestoornis juist bewuster is van het feit dat er meerdere werkelijkheden of beter gezegd meerdere werelden bestaan: de eigen wereld die wordt waargenomen en ervaren, en de zintuigelijke waarneming van de wereld van veelheid, oppervlakkigheid, vorm en materie.
Een mens in depersonalisatie lijkt zich zelf te ontstijgen of lijkt uit zich zelf te breken. Dit kan ook zo door de mens worden ervaren volgens de weg van geleidelijkheid of plotseling. Door de wetenschap kan hieraan de diagnose depersonalisatie, derealisatiestoornis, psychose of randpsychose worden gegeven, echter volgens de wetenschap kan de mens zich niet bewust zijn als een mens in een psychose zit of een ‘uittreding’ heeft.
Het is ook niet relevant of er een diagnose wordt gesteld of niet, echter het is wel relevant en belangrijk dat deze mens in depersonalisatie, gezien wordt in de situatie waarin de mens zit. De mens kan namelijk een (deels) gebrekkig dagelijks bestaan hebben waardoor onnodige reacties en situaties zich kunnen voor doen.
Volgens de wetenschap kan de mens zich niet bewust zijn als een mens in een psychose zit of een ‘uittreding’ heeft, echter een mens kan hier wel degelijk bewust van zijn indien de mens deels ontsloten is naar zich Zelf. Bij depersonalisatie kan het mentale lichaam met het concrete denken uit het emotionele lichaam beschadigd of vervormd zijn waardoor deze gefragmenteerde associatie ontstaat in het lagere concrete denken van de mens.
De mens in deze, die een mate van bewustzijn heeft om dit waar te nemen, ervaart een soort afstand, een fragmentatie en bewustwording van deze twee werelden van eigen wereld en de wereld daar buiten in de vorm. De onbewustere mens echter neemt waarschijnlijk verwarring waar en kan vast slaan in angst, paniek en chaos.
Voor een mens gaande op zijn of haar levensweg kan depersonalisatie ontstaan. Dit is afhankelijk van de fase waarin de mens zit in zijn of haar proces. Deze toestand waarin de mens zich bevindt, is tijdelijk, en het zal op termijn integreren in één waarneming van de wereld. Eventueel is hier extra begeleiding bij nodig om dat proces juist te begeleiden. Bij de onbewustere mens die vast kan slaan in angst, paniek en chaos, wordt vaak met medicijnen bedaard en onderdrukt als oplossing voor deze toestand waarin de mens verkeert.
Depersonalisatie kan als eng of onrealistisch worden ervaren, echter het is een gevolg van het bewustwordingsproces van de mens en het vermogen ontwikkelen van eigen waarheidsvinding. Het is het bewust worden van het feit dat er meerdere werkelijkheden of meerdere werelden bestaan en dat een mens zich bevindt in meerdere vlakken, niveaus of lagen van werkelijkheid.
De mens in depersonalisatie en daardoor niet in verwarring, neemt de eigen wereld waar die wordt waargenomen en ervaren, en neemt via zintuigelijke waarneming de wereld van veelheid, oppervlakkigheid, vorm en materie waar.
Het behoort bij de mens die de weg van Zelfverwerkelijking gaat om de Zelfheid gestalte te geven, te gaan staan en te doen slagen.